- xiążęciu - józefowi poniatowskiemu, z prawej strony: dowodził polakom zginął za ojczyznę, po stronie przeciwnej: poległ 19 października 1813 i na czwartej stronie: hic meruit tumulum medio sibi tollere templo (Ten zasłużył, by mu wznieść grobowiec w środku Świątyni).
Na szczycie obelisku umieszczony był brązowy orzeł ze sztandaru wojsk polskich z czasów Księstwa Warszawskiego, a pośrodku szabla bohatera. Na filarach rozmieszczone były symboliczne tarcze, poświęcone hetmanom i zwycięskim wodzom, począwszy od legendarnego rycerza spod Płowiec - Floriana Szarego, poprzez hetmana Tarnowskiego, Żółkiewskiego, Czarnieckiego, a skończywszy na tarczy poświęconej Kościuszce, Legionom i Wojsku Polskiemu.
Pełen powagi nastrój w ciemnym pomieszczeniu krypty potęgowała zawieszona u szczytu kopuły lampa.
Katalog eksponatów Świątyni Sybilli oprócz szczegółowych opisów przedmiotów zawierał również życiorysy osób, z którymi miały one związek. Niektóre z tych opisów były dziełem Izabeli, a inne jej córki, Marii. Młodziutka Klementyna Tańska napisała biografię Anny Jagiellonki, Kajetan Koźmian był autorem życiorysu Kościuszki, a jego syn Andrzej ‒ Żółkiewskiego. Ustęp poświęcony Kochanowskiemu napisał Franciszek Morawski.
Po prawej stronie od bramy pałacowej, najbliżej krawędzi skarpy, prowadzi malownicza alejka do Świątyni Sybilli, początkowo nazywanej Świątynią Pamięci. Zbudowana była na stromym zboczu wiślanej odnogi, podobnie jak jej pierwowzór ‒ Świątynia Vesty na skalistych urwiskach w Tivoli pod Rzymem. Nad drzwiami widnieje wyryty złotymi literami napis: przeszłość ‒ przyszłości, określający w tych dwu wyrazach przeznaczenie budynku. W nim znalazły godne miejsce dawne pamiątki świetnej przeszłości jako wzór do naśladowania dla przyszłych pokoleń.
Górne pomieszczenie Świątyni Sybilli, do którego prowadzą kilkunastostopniowe schody, posiada skromną dekorację wnętrza. Pod sklepieniem podzielonym wgłębionymi kasetonami bez rozet biegnie fryz z motywem często stosowanym w architekturze klasycznej − gryfy opierające się prawymi łapami o kandelabry.
Okrągła sala posiada tylko oświetlenie górne poprzez świetlik w szczycie kopuły, który stanowiła jednolita tafla szklana o lekko różowofioletowym zabarwieniu. Ofiarował ją car Aleksander I. Jego darem były też dwa lwy z porfiru ustawione na podestach po obu stronach schodów wejściowych. Naprzeciw drzwi znajduje się niewielka nisza, zasłonięta niegdyś w połowie przez zwisającą kotarę koloru pąsowego z ozdobnymi, złotymi frędzlami. W niszy umieszczone były najcenniejsze przedmioty. Na ścianie w głębi wisiały: Tarcza Wróżebna Jana Sobieskiego, miecze ofiarowane przez Wielkiego Mistrza Jagielle i Witoldowi przed bitwą pod Grunwaldem oraz szable Sobieskiego i Batorego. Z boku niszy ustawione były chorągwie, laski marszałkowskie, pastorały itp. Przed niszą, na granitowej podstawie nakrytej bogatą materią, znajdowała się szkatuła z drzewa hebanowego ze złotymi okuciami i z napisem z brylantów − „Pamiątki Polskie zebrała Izabela z Flemmingów Czartoryska w roku 1800". Szkatuła zawierała drogocenne klejnoty i przedmioty ze skarbca królewskiego i rodzin magnackich. Sposób rozmieszczenia eksponatów, jak również korzystne ich oświetlenie pozostawiało na widzach głębokie wrażenie. Wokół ścian stały szafy zawierające wielką ilość różnego rodzaju eksponatów. Na nich znajdowały się miniaturowe pomniki i sarkofagi ze szczątkami wybitnych królów, sławnych wodzów, wielkich uczonych i poetów, m. in.: Chrobrego, Żółkiewskiego, Kopernika i Kochanowskiego. Dolna kondygnacja Świątyni Sybilli, oświetlona tylko jednym dużym oknem i wąskimi okienkami przypominającymi strzelnice, sprawiała wrażenie mrocznej krypty.