Dawniej, w niewielkim oddaleniu od fosy i bramy, ciągnęły się stajnie i powozownia. Dalej pojedyncza aleja lipowa wiedzie aż do głównej bramy i na dziedziniec honorowy z owalnym gazonem i basenem z fontanną. Obszerny pierwszy dziedziniec zamyka brama wjazdowa. Z dwóch stron ograniczają go rozbudowane i przebudowane oficyny oraz pałac, który znacznie odbiega od lekkiej bryły przedstawianej na rycinach z przełomu XVIII i XIX w. autorstwa J. P. Norblina, Z. Vogla czy też akwarel K. Czartoryskiego z 1842 r. Widoczne są tam tylko boniowania parteru oraz korynckie i jońskie pilastry akcentujące podziały I i II piętra. Z zewnętrznych schodów wiodących na I piętro pozostały tylko grupy aniołków, przeniesione na taras oraz elementy środkowych arkad z fragmentami starej kamieniarki, tj. głowy króla, królowej i rycerza, a także ozdoby rokokowe na wolutach arkad. Do pałacu prowadzi wejście usytuowane w podcieniach balkonu. Sień jest o przepięknej zabudowie kolumnowej. Po stronie prawej i lewej w niszach stoją kamienne, monumentalne rzeźby. Od krzyżowo sklepionej sieni wykutej z piaskowca drzwi prowadzą do obszernej klatki schodowej z wielkimi żelaznymi schodami z 1859 r. Zajmują one przestrzeń dawnych reprezentacyjnych pomieszczeń parteru i pięter.
Obecnie na pierwszym piętrze znajduje się sala kamienna zawierająca dekoracje z różnych epok. Posadzka z płyt marmurowych sięga początków XVIII w. i stąd pochodzi tradycyjna nazwa Sala Kamienna. Sposób zdobienia fasety i niektóre jej motywy wskazują na styl regencji z XVIII w. Umieszczone na ścianach między podwójnymi pilastrami korynckimi, wykonane w płaskorzeźbie gipsowej podobizny różnych instrumentów otoczone kwiatami i powiązane szarfami są pochodzenia późniejszego i dały dodatkową nazwę: Sala Muzyczna. Prawdopodobnie zostały one wykonane na początku XIX w. w okresie odbudowy po spaleniu tej części pałacu w 1858 r. Obok znajduje się Sala Gotycka, przebudowana po pożarze w 1858 r. z dawnej Sali Złotej na kaplicę dla Instytutu Wychowania Panien. Jej wnętrze, łącznie z całkowitym urządzeniem kaplicy w stylu gotyku angielskiego, zaprojektował J. Ankiewicz. Na drugim piętrze znajduje się sala zwana Rycerską. Jej dekoracja utrzymana jest w stylu późnego klasycyzmu i prawdopodobnie pochodzi z okresu istnienia Instytutu Wychowania Panien. W tym czasie mieściła się tutaj kaplica prawosławna. W skrzydle budowanym w pierwszej połowie XIX w. znajdują się dwie sale, na parterze Sala Kolumnowa z 12 kolumnami doryckimi pośrodku i na piętrze sala balowa z I poł. XIX w., z bogatą dekoracją sztukateryjną ścian i sufitu w stylu Ludwika Filipa.